Historia Publicznej Szkoły Podstawowej Nr 17 w Radomiu sięga początku XX wieku.

Szkoła została założona w 1920 roku. Placówka dysponowała wtedy tylko jedną salą lekcyjną. Wynajęto dwa pomieszczenia w prywatnym domu.
Po dwóch latach gmina wybudowała budynek z dwoma salami lekcyjnymi,
w których naukę zorganizowano dla pięciu klas. Uczyły  dwie nauczycielki:
M. Szwarc i  J. Osachowska. Po pewnym czasie wynajęto jedną salę szkolną
w „Garbarni” na Żakowicach. Łącznie w szkole uczniowie uczyli się w 5 salach. Siedmiooddziałowa szkoła nosiła  nazwę „Gminnej Szkoły na Żakowicach”.

Mieszkańcy gminy mieli nadzieję, że uda im się wybudować nową szkołę i w związku z tym zawiązali komitet dzielnicowy,  zadaniem którego było negocjowanie z władzami gminy budowę nowego budynku szkolnego.
W rozmowach z władzami gminy uczestniczył poseł na Sejm J. Grzecznarowski
i A. Miller, który ofiarował działkę pod budowę. W 1939 roku budynek szkoły był oddany w stanie surowym.

W czasie wkroczenia armii niemieckiej do Radomia budynek został przejęty przez oficerów niemieckich i zaadaptowany na sztab wojskowy. Niemcy dokończyli budowę. Stacjonowali w tym budynku do 1945 roku.

Po zakończeniu wojny, już w 1946 roku, szkoła zaczęła funkcjonować
w budynku przy ulicy Wierzbickiej. Uczęszczała do niej młodzież z Borek
i Żakowic. Ze względu na dużą liczbę uczniów placówka pracowała
na 3 zmiany – od godz. 7.00 do godz. 20.00. Klasy liczyły od 50  do 60 uczniów. Szkoła nosiła w tym czasie  imię gen. Karola Świerczewskiego.

W roku szkolnym 1947/48 kierownikiem szkoły został pan Kazimierz Ginał, który zajął miejsce dotychczasowego kierownika – pana Henryka Poganowskiego. Kadra pedagogiczna liczyła wówczas 10 osób. Szkoła, zwracając szczególną uwagę na problemy wychowawcze i opiekuńcze, organizowała kolonie w Garbatce dla dzieci zagrożonych gruźlicą. Pomoc finansową ofiarowały Magazyny Monopolu Tytoniowego.

W roku szkolnym 1948/49 patronat nad szkołą objęły: Fabryka Wyrobów Skórzanych i Magazyny Tytoniowe.

W roku szkolnym 1949/50 po raz pierwszy na terenie placówki rozpoczął działalność ZHP, którego opiekunką została pani S. Lisowska.

W roku szkolnym 1950/51 kierownikiem szkoły został pan Adolf Głowacki, a grono liczyło 12 nauczycieli. W sierpniu 1951 r. przeprowadzono kapitalny remont. Założono stropy, podłogi w 3 salach lekcyjnych, pokoju nauczycielskim i na dolnym korytarzu. Wykonano wewnątrz budynku prace malarskie.

W roku szkolnym 1952/53 grono liczyło już 13 nauczycieli. W tym samym roku rozpoczęła działalność świetlica szkolna,  której celem była praca
z uczniami mającymi problemy w nauce i zaniedbanymi środowiskowo.
W ramach pracy świetlicowej prowadzono takie kółka zainteresowań, takie jak chór, koło introligatorskie, papieroplastyka, ogródek biologiczny.

W roku szkolnym 1953/54 funkcję kierowniczą obejmuje pan Jan Lasota. W tym czasie zakończono remont szkoły. Oddano do użytku salę gimnastyczną, stołówkę szkolną, kuchnię, magazyn oraz ukończono budowę parkanu.

W roku szkolnym 1954/55 utworzono w szkole zespół instrumentalno-wokalny.

W latach 1955 – 1957 zwiększa się liczba nauczycieli i rozwija się współpraca szkoły ze środowiskiem lokalnym.

Od 1stycznia 1956 r. rozpoczynają się w szkole lekcje religii jako przedmiotu nadobowiązkowego.

W roku szkolnym 1957/58, ze względu na zwiększenie się liczby oddziałów do 19,  powołano panią M. Szwarc na stanowisko zastępcy kierownika. Grono liczyło wówczas 19 nauczycieli. Rozpoczęto także prace związane z instalacją centralnego ogrzewania.

W roku szkolnym 1958/59, zgodnie z zarządzeniem MO, szkoła stała się placówką świecką. Grono liczyło 23 nauczycieli.

W roku szkolnym 1958/60 zakończono, trwający przeszło 2 lata, kapitalny remont. W związku z 1000-leciem Państwa Polskiego uczniowie klas starszych posadzili na „Górze Września” 1400 sosen, a na placu szkolnym 40 sztuk topoli włoskiej.

W roku szkolnym 1960/61 religia przeszła całkowicie do sal katechetycznych przy kościele.

W latach 1961 – 1963 grono liczyło 29 nauczycieli, a szkoła  pracowała
na 3 zmiany.

W czasie kadencji następnych kierowników szkoły, tj. pani Czesławy Chojnackiej i pani mgr Anny Stachowicz szkoła była modernizowana. Przeprowadzono generalny remont podziemia, sal zajęć praktyczno – technicznych, sali gimnastycznej i kotłowni. Szkoła tętniła życiem kulturalnym, działało harcerstwo, odbywały się zajęcia praktyczne o charakterze artystycznym i zajęcia sportowe.

W latach 1986 – 1988, w związku z brakiem szkoły na osiedlu Południe, zorganizowano dla potrzeb środowiska filię Szkoły Podstawowej Nr 17
w budowanym kompleksie budynków Zespołu Szkół MPK. Kierownikiem filii mianowano pana mgr J. Pioskorza. Uczęszczały tam dzieci klas 0-III aż do roku 1988, kiedy to 1 września rozpoczęła pracę Szkoła Podstawowa Nr 40 i przejęła całość nauczania początkowego wraz z kadrą pedagogiczną.

W roku szkolnym 1992/93 dyrektorem szkoły zostaje pani mgr Alicja Lesiak. Następuje reorganizacja placówki. Szkoła pracuje w dwóch budynkach – przy ulicy Wierzbickiej 55, z ciągiem klas IV – VIII, i 0 oraz w budynku przy ulicy Wierzbickiej 89/93, który stał się, Uchwałą Zarządu Miasta z dnia 23.11.1992 r., siedzibą Publicznej Szkoły Podstawowej Nr 17.

W tym czasie, w roku szkolnym 1992/93, w budynku przy ulicy Wierzbickiej 89/93 funkcjonuje jeszcze Zasadnicza Szkoła Zawodowa MPK oraz Technikum Zawodowe – dzienne i wieczorowe. Zespół tych szkół zajmuje parter i I piętro. Część II piętra zajmują kl. 0-III PSP Nr 17. Kilka sal wynajmuje Studium Nauczycielskie.

Dopiero w roku szkolnym 1993/94 całość szkoły przenosi się do  budynku przy ulicy Wierzbickiej 89/93 i od roku szkolnego 1999/2000 filii przy ulicy Świętojańskiej 5, która objęła nauczaniem klasy 0 – III.

W roku szkolnym 1999/2000 szkoła zostaje przekształcona
w sześcioklasową szkołę podstawową. W kwietniu 2002 r. szóstoklasiści po raz pierwszy  przystąpili do ogólnopolskiego sprawdzianu kompetencji
na zakończenie szkoły podstawowej.

W latach 2002 – 2007 stanowisko dyrektora szkoły pełni pani mgr Anetta Malmon – Tomczyk. W roku 2005   szkoła otrzymuje imię „Przyjaciół Dzieci”.

Za  kadencji pani mgr Anetty Malmon – Tomczyk oraz w kolejnych latach, kiedy funkcję dyrektora szkoły pełni pani mgr Dorota Maniak (2007 – 2010) oraz pani mgr Agnieszka Kaszewska (2010 – 2015) podejmuje się działania usprawniające zarówno bazę lokalową, jak i dydaktyczną, m.in. zorganizowano pracownie komputerowe, stołówkę, wykonano parking przed budynkiem, szkolny plac zabaw, wymieniono podłogę, oświetlenie, zorganizowano Szkolne Centrum Multimedialne, powołano świetlicę socjoterapeutyczną, założono monitoring.

W 2004 r. placówka otrzymuje certyfikat „Szkoła z klasą” oraz kilkakrotnie, w kolejnych latach, certyfikat „Szkoła bez przemocy”. Szkoła aktywnie uczestniczy w projekcie „Trzymaj formę” oraz programach „Mleko w szkole”, „Owoce w szkole”, eTwinning, Comenius, Comenius Regio,
w ramach których organizuje wiele akcji, happeningów i wyjazdów zagranicznych.

Od roku szkolnego 2015/2016 stanowisko dyrektora szkoły pełni pan mgr Marek Lipiec. Na placu szkolnym powstaje Astrobaza, odnowiono sale lekcyjne, wyremontowano łazienki, unowocześniono bazę dydaktyczną, wprowadzając komputery, tablice multimedialne, dziennik elektroniczny.

Od roku szkolnego 2017/2018, w wyniku reorganizacji szkolnictwa, w struktury PSP Nr 17 w Radomiu włączyło się wygaszane PG Nr 3,
co spowodowało wzrost kadry pedagogicznej do 72 osób, prowadzenie zajęć w dwóch budynkach: przy ul. Wierzbickiej 89/93 oraz przy ul. Czarnoleskiej 10 – budynek PG Nr 3, jak również likwidację filii PSP Nr 17 przy ul. Świętojańskiej 5.

Począwszy od 1 września 2020 r. siedzibą główną szkoły jest budynek przy ul. Czarnoleskiej 10. Dotychczasowa lokalizacja przy ul. Wierzbickiej 89/93 została opuszczona.

Wizytówką naszej szkoły są od lat organizowane święta religijne i uroczystości patriotyczne, które przyczyniają się do integracji całej społeczności, nie tylko szkolnej, ale i lokalnej, jak również wyjazdy i wycieczki o charakterze patriotyczno – historycznym.